بیست و سومین فرخنده سالمرگ ابلیس روسیاه تاریخ بشریت ، خمینی دجال و در اعتراض به نقض فاحش حقوق بشر در ایران و به یاد جاودان خفتگان راه آزادی و کوه مردان و شیر زنان دربند دیوار سرکنسولگری جمهوری اسلامی در مونیخ شعارنویسی شد
سوم خرداد سالروز شهادت يکی از بنيان گذاران چريکهای فدائی خلق رفيق کبير امير پرويز پويان
چريکهای فدائی خلق ايران
May 23, 2012
سوم خرداد سالروز شهادت يکی از بنيان گذاران چريکهای فد ائی خلق رفيق کبير امير پرويز پويان می باشد که صميمانه بر اين باور بود که :"تا با توده خويش بی ارتباطيم، کشف و سرکوبی ما آسان است. برای اينکه پايدار بمانيم، رشد کنيم و سازمان سياسی طبقه کارگر را بوجود آوريم، بايد طلسم ضعف خود را بشکنيم، بايد با توده خويش رابطه ای مستقيم و استوار بوجود آوريم."
رفيق پويان درست برای پاسخ گوئی به اين ارتباط و در هم شکستن طلسم جدائی و با در نظر گرفتن اين واقعيت که رابطه با پرولتاريا" هدفش کشاندن اين طبقه به شرکت در مبارزه سياسی است" در شرايط ديکتاتوری عريان حاکم بر ايران ضرورت مبارزه مسلحانه را مطرح کرد. راهی که در بستر خود "بين روشنفکران پرولتری و پرولتاريا رابطه معنوی برقرار می کند، و اعمال اين قدرت در ادامه خويش به رابطه سازمانی می آنجامد." و ديديم که تجربه با چه صراحتی درستی اين راه را به اثبات رساند.
در سوم خرداد ياد و خاطره يار انديشمند گارگران که چه در طول زندگی پر بارش وچه در آخرين نبرد حماسی اش همراه با رفيق رحمت الله پيرو نذيری نشان داد جز به کارگرانی که رنجشان را می نوشت و ستمشان را افشاءمیکرد و اين رنج و ستم انگيزه مبارزه اش را شکل میداد نمی انديشيد، را گرامی داشته و رهرو "انديشه ها ی پاک پويان" باشيم. همچون کارگر انقلابی اسکندر صادقی نژاد که در همان روز در راه تحقق همين انديشه ها در نبردی دلاورانه خون خود را وثيقه سرح نمودن پرچم اين راه نمود.
جای دانشجو در دانشگاه است نه پشت میله های زندان
فراخوان
دانشجویان زندانی ،زندانیان سیاسی را از یاد نبریم
زمان : جمعه 2012.5.18
از: 19.30 تا 20.30
مکان Neuhauserstr. 8,, (Fußgängerzone) , München
کانون همبستگی ایرانیان،آلمان / مونیخ
hambastegi.hambastegi@yahoo.de
http://iranischesolidaritaet.blogspot.de
Der Platz der Studenten ist in der Universität, nicht hinter den Eisenstangen des Gefängnisses
Kundgebung
Freiheit für gefangene Studenten und alle Politische Aktivisten im Iran
صد سال زندگی سرشار از مبارزه در دفاع از طبقۀ کارگر
مبادا هیچ خائنی بر مزار من درنگ کند. « مادر جونز»
از فعالان و رهبران جنبش کارگری که پا به پائ کارگران مبارزه می کند و شب و روز نمی شناسد، فریاد وی در کوهها و معدنها و دشتها و اعتصابات به خاطر تبعیض طبقاتی و نژادی طنین انداز است. زنی جوان که فرزندان و همسرش از تب و فقر مفرط جان می دهند. مادر جونز در همۀ مبارزات کارگری حاضر بود. در اعتصاب بزرگ کارگران راه آهن پنسیلوانیا در 1877 شرکت داشت. در سالهای دههء 1880 برای کارگران عضو سندیکا کلاس های درس سیاسی تشکیل می داد. در 1890 در سندیکای معدنچیان که «کارگران متحد معدن آمریکا» (UMWA) نام
داشت استخدام شد
.
دادستان ویرجینیای غرب ایالات متحده معتقد بود که «مادر جونز خطرناک ترین زن آمریکا» ست. ماری هاریس جونز مورد نفرت سرمایه داران بود و محبوب همهء کارگرانی که تصادفاً با او آشنا شده بودند و اینها تعدادشان چقدر زیاد بود. او در 1830 در ایرلند زاده شد. پدر بزرگش محکوم به اعدام و به دار آویخته شده بود، زیرا علیه استعمار انگلیس شورش کرده بود. خودش در دوران کودکی سربازان ملکهء انگلیس را دیده بود که سرِ شورشیان را بریده بر سرِ نیزه ها زده بودند. در 1835 پدرش که کارگر بود برای کار در پروژهء کشیدن راه آهن به سفر رفت و کمی بعد، خانواده اش به او پیوستند و پس از چندی، همگی به تورونتو (کانادا) نقل مکان کردند. ماری هاریس مدت کوتاهی در یک صومعه به معلمی مشغول شد و سپس به کار خیاطی پرداخت. در 1861 با جرج جونزکه کارگر ریخته گری و سازمانده سندیکا در ممفیس (درهء تنِسی) بود ازدواج کرد.
زندگی شخصی او با حوادث فاجعه باری رقم خورده است. فرزندان و شوهرش همگی در بیماری واگیردار تب زرد که در 1867 ممفیس را فراگرفت از دست رفتند. بعدها خودش چنین نوشت: «قربانیان، قبل از هر کس دیگر، کارگران بودند. ثروتمندان می توانستند شهر را ترک کنند. مدرسه ها و کلیساها بسته بود. ورود به خانهء بیمار بدون اجازهء خاص ممنوع بود. فقرا نمی توانستند خرج پرستار بپردازند. روبروی خانهء ما ده نفر از این بیماری همه گیر مردند. تمام اطراف ما را مرده فراگرفته بود. جسدها را بدون مراسم، شب ها دفن می کردیم. دائم فریاد شیون و گریه می شنیدیم. چهار فرزند خردسالم هریک پس از دیگری مریض شدند و مردند. تن ظریفشان را قبل از دفن، با دست های خودم شستم. شوهرم نیز تب کرد و مرد [...] خانواده های دیگر هم مثل خانوادهء ما به همین نحو، سخت مصیبت دیدند. چه روز و چه شب صدای قرچ قرچ گاری های نعش کشی را می شنیدم!
به دنبال این بلای مرگبار، ماری جونز به شیکاگو رفت و مغازهء خیاطی باز کرد. اما در آتش سوزی بزرگ 1871 که بخش مهمی از شهر را ویران کرد، مغازه اش از دست رفت. از این تاریخ به بعد، وی در جنبش سندیکایی آمریکا فعالتر شد، به حدی که تاریخ زندگی اش با تاریخ مبارزات به خصوص چشمگیر طبقهء کارگر آمریکا درهم تنیده است ــ تاریخی که متأسفانه در اروپا چندان شناخته شده نیست. او که همهء افراد خانواده اش را از دست داده بود، کارگران بخش معدن، کارگران راه آهن و کارگران بافندگی را به فرزند خواندگی می پذیرد. آنها او را «مادر» صدا می زدند. مادر جونز در همهء مبارزات حاضر بود. در اعتصاب بزرگ کارگران راه آهن پنسیلوانیا در 1877 شرکت داشت. در سالهای دههء 1880 برای کارگران عضو سندیکا کلاس های درس سیاسی تشکیل می داد. در 1890 در سندیکای معدنچیان که «کارگران متحد معدن آمریکا» (UMWA) نام داشت استخدام شد.
مادر جونز به رغم جثهء کوچکش و قیافهء آرام یک مادر بزرگ، سخنران فوق العاده نیرومندی بود. وقتی سکویی می یافت و برای سخن گفتن با کارگران بر آن می ایستاد وقار و هیبتش همه را فرا می گرفت. با بالا و پایین بردن صدایش طیفی از احساسات گوناگون را در کسانی که به او گوش می سپردند پدید می آورد. او می توانست مردم را به گریه بیندازد و پس از لحظه ای قهقه خنده شان را بلند کند. در حالی که از این طرف سکو تا آن طرف با خشم قدم می زد، نطق بلند بالای او علیه تبهکاری کارفرمایان بیان خشمی نیرومند بود. او ثروتمندان را تحقیر می کرد و به کارگران در آنِ واحد، هم نیرویشان را یادآوری می کرد و هم غیر انسانی بودن شرایط زندگی شان را.
در نوشته هایش نیز سبک مستقیم و صادقانه اش خواننده را تحت تأثیر می گرفت. در مقاله ای تحت عنوان «تمدن در کارگاه های جنوب» که در نشریهء انترناسیونالیستی سوسیالیستی در 1901 چاپ شده، از تجربهء خود در یک کارگاه پنبه سخن می گوید که مأموریتش در آنجا بررسی وضعیت کار در این صنعت بوده است: «بچه های 8ـ7 ساله را ساعت چهار و نیم صبح با سوتِ سرکارگر از بستر بیرون می کشیدند. صبحانه ای اندک از قهوهء سیاه و نان ذرت که به جای کره به روغن پنبه آغشته شده بود به آنها می دادند. سپس این ارتش بردگان ــ از بزرگ و کوچک ــ به راه می افتادند. ساعت پنج و نیم به پشت دیوارهای کارخانه می رسیدند و در آنجا در فضائی انباشته مملو از جیغ و سر و صدای ماشین ها، لحظات جوانی شان را 14 ساعت، همه روزه لگد مال می کردند [لحظات جوانی شان 14 ساعت در روز لگدمال می شد]. وقتی در این خانوادهء عیالوار تأمل می کردی می توانستی تقریباً بشنوی این فریاد را که « ای چرخ های حریص سرمایه داری، یک لحظه بایستید تا ما بتوانیم یک بار هم که شده صدای آدمی بشنویم؛ یک لحظه هم بگذارید باور کنیم که تمام زندگی این نیست!»
مادر جونز در مبارزات متعدد نقش درجهء اول بازی کرد، از جمله در اعتصاب معدنچیان آرنوت (پنسیلوانیا). او زنان معدنچیان را به طرزی شگفت انگیز در مبارزه سهیم کرد: «وقتی شرکت می خواست اعتصاب شکنان را به مصاف اعتصاب گران بفرستد، به مردها گفتم در خانه بمانند و بگذارند زنها ترتیب «زردها» (اعتصاب شکنان» را بدهند. یک ارتش حسابی از زنان خانه دار سازمان دادم. آنها باید با جاروهاشان، با لته ها و اسفنج ظرف شوئی شان، با سطل هاشان در نزدیکی معدن حاضر شوند. روز موعود خودم تا معدن نرفتم مبادا با دستگیری من، ارتش دچار پراکندگی شود. یک زن ایرلندی را که بیشتر قیافه ای تماشایی داشت برای رهبری حمله برگزیدم. او دیر از خواب بیدار شده بود و باید زود آماده می شد. خود را باپوشیدن دامنی قرمز رنگ روی پیراهن بلند خواب آراسته بود. جوراب بلند سفید در یک پایش بود و جورابی سیاه در پای دیگر. روی موهای سرخ و وِزکرده اش یک شال سرخ رنگ انداخته بود. چشم های دریده ای داشت. به او گفتم: تو ارتش را تا درِ ورودی چاه معدن می بری. قابلمه ات را بردار و یک چکش. و وقتی «زردها» با قاطرهاشان سر رسیدند همگی با چکش روی قابلمه ها می کوبید و زردها را با چوب جارو می زنید و آنها را بیرون می رانید. از هیچکس نترسید.»
وقتی زنها شروع به زدن قابلمه ها کردند، رئیس پلیس آمد و به زن ایرلندی گفت: «مواظب باشید خانم! شما با این کار، قاطرها را رم می دهید.» مادر جونز نقل می کند که ایرلندی چگونه او را با زدن روی قابلمه به گودال انداخته در حالی که فریاد می زده «برید گم شید، خودتون و قاطرهاتون». در آن لحظه به نظر می رسید که حتی قاطرها علیه زردها شوریده بودند و جفتک می زدند. زردها پا به فرار گذاشتند، در حالی که زنها با چوب جارو و لتهء ظرف شویی آنها را دنبال می کردند».
هرچند کارفرمایان کوشیدند به نحوی خاص اعتصاب را به پایان برسانند، اما اعتصاب پیروز شد. یک شب که مادر جونز در منزل رئیس سندیکای محل (به نام ویلسون) مهمان بوده، ناگهان در می زنند. منزلی که خانوادهء ویلسون در آن می نشستند در گرو صاحبخانه بود و صاحبخانه همان صاحب معدن بود. تازه واردان برای رئیس سندیکا پیشنهادی داشتند: «اگر قبول کنی که از این منطقه بروی و بگذاری اعتصاب بخوابد، خانه ات را از گرو در می آوریم و 25 هزار دلار هم به تو می دهیم». مادر جونز می نویسد: «هرگز پاسخ او را فراموش نمی کنم که گفت: «آقایان، اگر به عنوان مهمان به خانهء ما آمده اید قدمتان روی چشم، اما اگر برای این آمده اید که به درستکاری و شرافت خودم و کارگرانی که به من اعتماد کرده اند خیانت کنم از شما می خواهم که فوراً اینجا را ترک کنید و هرگز به اینجا پا نگذارید.» ویلسون اعتصاب گرانی را که دچار مشکل شده بودند پیش خود پذیرفت، هرچه داشت با آنها قسمت کرد و با اندکی که داشت می ساخت و قناعت می کرد. مادر جونز باز هم در این باره نوشتaه است: «او با مشکلات مبارزان پایه و عادی خوب آشنا بود. رهبرانی مثل او را دیگر این روزها نداریم».از سال 1904 مادر جونز به عنوان مسؤول سازمان دهی در حزب سوسیالیست آمریکا فعالیت می کرد و سپس در 1911 به سندیکای معدنکاران ایالات متحدهء آمریکا بازگشت. در 21 سپتامبر 1912 در جریان اعتصاب Paint Creek و Cable Creek تظاهرات فرزندان معدنچیان را در خیابان های چارلستون رهبری کرد. پنج ماه بعد، در جریان یک تظاهرات دیگر در حالی که 82 سال از عمرش می گذشت بازداشت شد. او را به «توطئهء قتل» متهم کردند و به 20 سال حبس جنائی محکوم گردید. خوشبختانه در ماه مه 1913 در پی انتخاب یک فرماندار جدید آزاد شد. مادر جونز تا پایان عمر در 1930 یعنی تا صد سالگی با جنبش کارگری در ارتباط بود و می گفت: «اگر می خواهید برای آرامش روح اموات دعا کنید، بکنید، اما به خصوص به خاطر زنده ها مبارزه کنید!»او در گورستان سندیکای معدنچیان در مونت او لیو Mount Olive (کوه زیتون) نزدیک شهر سن لویی در ایالت ایلی نویز به خاک سپرده شد. در کنار بنای یادبودی که برایش ساخته اند، روی پلاک جمله ای می خوانیم که آخرین وصیت اوست: «مبادا هیچ خائنی بر مزار من درنگ کند»
سیزده فروردین را با هم جشن بگیریم
مونیخ ، یکشنبه اول آپریل 2012 ساعت 11
;Lerchenauer see
Lassalle straße 80
80995München
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سخت بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
اگر غم لشکرانگیزد که خون عاشقان ریزد
منو ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم
در سحرگاه روز 26 اسفند سال 1349 ....13 تن از رفقای رزمنده گروه جنگل سیاهکل) به جوخه اعدام سپرده شدند...2 تن دیگر از این رفقا در اوایل اسفند در نیرد مسلحانه در جنگلهای اطراف سیاهکل به شهادت رسیدند...همه این 15 شهید فدایی در این تصویر و در ذهن و جان ازادیخواهان ایران وجود دارند...
رفيق پويان اعتقاد داشت که اگر صد جان هم داشته باشيم سزاست که صد بار جان فدا کنيم، چرا که توده‌های زحمتکش هر روز صد بار جان می‌دهند.
از مرگ نيز نيرومندتر برخواستی
و با حنجره دوست‌داشتنی‌ات خواندی
آوازهای سرخ و بلندت را
روی فلات خفته در بند:
"بر پا برهنگان، بر پا گرسنگان،
بر پا ستمکشان"
برای خلق ميهنت اسلحه به دوش گرفتی
و خشاب اسلحه‌ات
با گلوله‌هائی از آلياژ کينه و خشم پر بود
گلوله‌هائی از آلياژ خشم و کينه خلق
زيباترين زيور، برای سينه مزدوران
تو و يارانت با بُـــرّه‌های حنجره مسلسل‌ها
فرياد برداشتيد
چنان عظيم، چنان عظيم
که خلق خسته تکان خورد
و قصرهای خون و ستم به لرزه درآمد
تو در دلهای خلق می‌گشتی
و همچنان می‌خواندی
آوازهای سرخ و بلندت را
پر شور
و در مرکز ستم، به قلب دشمن شليک می‌کردی
با گلوی کينه فرياد برمی‌داشتی
و خاک ميهنت در هيجان و اميد می‌سوخت
سه هزار رنجر
سه هزار چترباز
ليک آنها تنها جنازه‌ات را يافتند
چرا که تو با آخرين گلوله خود
به شهادت رسيده بودی
با اينهمه پيش از آنکه جرات کنند
به تو نزديک شوند
جنازه‌ات را به گلوله بستند
چقدر می‌ترسيدند
تو شهيد شدی
و با گلوی خونين خواندی
آخرين سطرهای آوازهای سرخ و بلندت را
روی فلات بيدار
"مرگ بر مزدوران"
"زنده باد خلق"
تو شهيد شدی
با اينهمه هنوز از تو می‌ترسند
بيهوده نيست
تنها خاطره‌ات
ميراث کينه‌ای که به جا نهاده‌ای
برای شعله‌ور کردن آتش‌های جوان کافی‌ست
تو نمرده‌ای، نه
در ياد خلق نامت پابرجاست
کاش می‌ديدی که طوفان شکوفه داده است
و ياران ناشناخته‌ات که بسيارند
- چرا که تو رفيق خوب خلقها بودی -
برخاسته‌اند
و چه پر شکوه!
اين شکوفه‌ای سرخ، آرزوی تو بود
کاينک شکفته چنين انبوه
ای ستاره خونين
ای شاخه بزرگ بارور طوفان
تاریخچه روز جهانی زن : نگاهی به گذشته مترجم: سمانه موسوی
دیباچه
هشتم مارس، روز جهانی زن در بسیاری از کشورهای دنیا گرامی داشته می شود. روزی است که زنان جهان بدون توجه به گرایشات مختلف فکری، عقیدتی، قومی و ملیتی، نژادی، زبانی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی به یادآوری موفقیت ها و دستاوردهای شان می پردازند. در حقیقت، این روز مجالی است برای نگاه کردن به گذشته در مسیر تلاش ها، منازعه ها و فعالیت های پیشین، و بیشتر برای نگریستن در راستای حرکت های پیش رو برای باز کردن راه در جهت شکوفایی استعدادها و فرصت هایی که در انتظار نسل آینده زنان است.
در جریان سال جهانی زن، سازمان ملل متحد تجلیل و گرامیداشت روز جهانی زن را در 8 مارس سال 1975 میلادی آغاز کرد. دو سال پس از آن بود که مجمع عمومی سازمان ملل در دسامبر 1977، تصمیم گرفت روزی را برای حقوق زنان و صلح جهانی نامگذاری کند تا در این روز از سال، کشورهای عضو سازمان ملل، بر اساس سنن تاریخی و ملی شان آن را گرامی بدارند. با تصویب این روز، مجمع عمومی نقش زنان را در تلاش ها و گسترش صلح بازشناخت و بر پایان دادن به تبعیض و افزایش حمایت از برابری و مشارکت کامل زنان تاکید ورزید.
پیشینه
آغاز حرکت برای شکل گیری یک روز و اختصاص آن به زنان، ابتدا از دل فعالیت های اعتراضی زنان کارگر در آغاز قرن بیستم در امریکای شمالی و سراسر اروپا نطفه بست.
1909 : نخستین روز جهانی زن در ایالات متحده در 28 فوریه 1909 برپا شد. حزب سوسیالیست آمریکا این روز را به افتخار و تجلیل از اعتصاب کارگران نساجی نیویورک، که در آن زنان علیه شرایط کاری خود اعتراض کرده بودند، برگزید.
1910: کنگره جهانی سوسیالیست ها، طی جلسه ای در کپنهاگ، «روز زن» را روز بین المللی زنان اعلام و آن را به عنوان حرکتی در جهت کسب حقوق زنان و گسترش حمایت به منظور دستیابی زنان به حق رای در سراسر جهان، تثبیت کرد. طرح پیشنهادی با موافقت بیش از یکصد تن از زنان از 17 کشور جهان در این کنگره به تصویب رسید، و نخستین پیامد آن، انتخاب سه زن در پارلمان فنلاند بود. در این کنگره تاریخ ثابتی برای برگزاری مراسم انتخاب نشد.
1911 : بازتاب کنگره کپنهاگ سبب شد که روز جهانی زن برای نخستین بار (19 مارس) در اتریش، دانمارک، آلمان و سوئیس برگزار شود، یعنی در کشورهایی که بیش از یک میلیون زن و مرد در تظاهرات بزرگی شرکت و حق رای برای زنان، امکان دستیابی به مشاغل دولتی، حقوق زنان برای کار، آموزش حرفه ای و پایان تبعیض شغلی را مطالبه کردند.
1913-1914 : با شروع جنگ جهانی، روز جهانی زن، دستمایه ای برای جنبش های زنان در سراسر جهان شد تا آن را به روزی برای اعتراض به جنگ جهانی تبدیل کنند. زنان روسی، به عنوان بخشی از جنبش صلح خواهی، نخستین مراسم روز جهانی زن را در آخرین یکشنبه ماه فوریه برگزار کردند. زنان در دیگر نقاط اروپا نیز حول و حوش 8 مارس در اعتراض به جنگ و با ابراز همبستگی با دیگر فعالان، تظاهرات باشکوهی برپا ساختند.
1917 : زنان روسی، علیه عاقبت شوم جنگ، آخرین یکشنبه فوریه را برای اعتراض و اعتصاب خود و با درخواست «نان و صلح» انتخاب کردند (که بر اساس تقویم گرگوری روز 8 مارس قطعیت پیدا کرد). چهار روز بعد، تزار روسیه استعفا داد و دولت موقت حق رای برای زنان را به رسمیت شناخت.
در چند ساله اخیر، روز جهانی زن برای زنان، نه تنها در کشورهای توسعه یافته که در جوامع در حال توسعه نیز به صورت گسترده تری مطرح و ابعاد تازه ای به خود گرفته است. جنبش رو به رشد جهانی زنان، که با برگزاری چهار کنفرانس بین المللی زنان توسط سازمان ملل متحد جهان تعمیق یافته است، در تبدیل روز جهانی زن به صف آرایی و اعتراض در جهت دستیابی زنان به حقوق شان و مشارکت آنان در عرصه های سیاسی و اقتصادی یاری بسیار رسانده است. علاوه بر این، زنان جهان در روز جهانی زن تلاش کرده اند تا این روز را به فرصتی برای انعکاس پیشرفت ها و دستاوردهای به دست آمده، و کنش های شجاعانه و نیز عزم راسخ زنان عادی (که نقش شگفت آوری را در تاریخ کشورها و جوامع شان ایفا کرده اند) تبدیل کرده و این دستاوردها را گرامی بدارند.
سازمان ملل متحد و برابری جنسی
قطعنامه سازمان ملل متحد که در سال 1945 امضا شد، نخستین توافقنامه ای بود که اصل برابری زن و مرد را تصریح کرد. از آن زمان تاکنون، این قطعنامه بین المللی که منجر به ارائه استراتژی ها، استانداردها، برنامه ها و اهداف مختلف از سوی سازمان ملل شده، در پیشرفت موقعیت و وضعیت زنان در سرتاسر جهان موثر بوده است.
پس از سال ها، سازمان ملل متحد و آژانس های تخصصی اش مشارکت زنان را به عنوان شرکا برابر با مردان در دستیابی به پرورش، صلح، امنیت، و احترام کامل برای حقوق بشر مداوم، ترفیع داده اند. قدرت و اختیار زنان، نشان از چهره آشکار تلاش های سازمان ملل متحد با نظارت و تصحیح چالش های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در سراسر جهان دارد.
